Wiosną 2026 roku Tate Britain otworzy pierwszą dużą wystawę przeglądową poświęconą brytyjskiemu artyście Hurvinowi Andersonowi. Ekspozycja, gromadząca około 80 prac, obejmie całą karierę artysty, od wczesnych studiów formatywnych po salę dedykowaną obrazom nigdy wcześniej nieprezentowanym publicznie. Wystawa ma na celu osadzenie pozycji Andersona jako jednego z najważniejszych malarzy współczesnych, podkreślając jego głębokie zaangażowanie w tradycje brytyjskiego malarstwa pejzażowego oraz atmosferyczne wykorzystanie kompozycji do badania wyznaczników tożsamości.
Osią centralną retrospektywy jest tematyczny splot, jaki Anderson buduje między Wielką Brytanią a Karaibami, będący odzwierciedleniem jego własnych doświadczeń związanych z przynależnością i diasporą. Urodzony w Birmingham w rodzinie należącej do pokolenia Windrush – jego ojciec wyemigrował z Jamajki w 1961 roku – Anderson był pierwszym członkiem swojej rodziny urodzonym w Anglii. Jego twórczość często przywołuje poczucie przemieszczenia, lub to, co artysta opisuje jako stan „bycia w jednym miejscu, ale myślenia o innym”. Struktura wystawy odzwierciedla tę płynność, poruszając się w przód i w tył przez trzydziestoletnią praktykę artystyczną, zamiast podążać za ściśle linearną chronologią.
Wczesne prace prezentowane na wystawie badają pamięć i struktury rodzinne poprzez łączenie przeszłości z teraźniejszością. Wykorzystując fotografie rodzinne do rekonstrukcji „ulotnych wspomnień”, Anderson tworzy wyobrażone systemy wsparcia na płótnach takich jak Bev (1995), podwójny portret przedstawiający jego siostrę jednocześnie jako dziecko i kobietę, oraz Hollywood Boulevard (1997), ukazujący artystę jako chłopca stojącego obok ojca.
Znacząca część przeglądu analizuje ewolucję języka wizualnego Andersona poprzez serię Ball Watching (1997–2003). Prace te, oparte na fotografii przyjaciół w Handsworth Park w Birmingham, nakładają tropikalną estetykę na rozpoznawalną angielską scenerię, odnosząc się do niepewności pamięci i napięć wokół dziedzictwa kulturowego. Aby zapewnić kontekst historyczny dotyczący dorastania Andersona w latach 70. i 80., esej filmowy z 1986 roku autorstwa Black Audio Film Collective, zatytułowany Handsworth Songs, będzie wyświetlany poza przestrzenią wystawienniczą.
Reinterpretacja przestrzeni publicznych o specyficznym znaczeniu kulturowym zajmuje w ekspozycji miejsce szczególne. Serie Barbershop (2006–2023) oraz Peter’s (2007–9) nawiązują do prowizorycznych zakładów fryzjerskich tworzonych w domach przez karaibskich imigrantów w latach 50. i 60., które funkcjonowały jako kluczowe miejsca spotkań towarzyskich i inicjatyw ekonomicznych. Wśród kluczowych dzieł znajdą się Peter’s Sitters II (2009), wczesne kompozycje takie jak Jersey (2008) oraz nowsze prace, w tym Skiffle i Shear Cut (obie z 2023 roku).
Wystawa stawia również pytania o separację i spojrzenie. Po rezydencji na Trynidadzie w 2002 roku Anderson stworzył serię Welcome, przedstawiającą karaibskie bary widziane przez kraty zabezpieczające, które narzucają fizyczny i emocjonalny dystans. Eksploracja wykluczenia kontynuowana jest w Country Club: Chicken Wire (2008), gdzie sześciokątna siatka oddziela widza od sceny, nawiązując do dziedzictwa segregacji rasowej i społecznej. W zwrocie ku bezpośredniemu dyskursowi politycznemu, obraz Is It OK To Be Black? (2015–6) prezentuje na wpół abstrakcyjne wizerunki postaci takich jak Martin Luther King Jr. i Malcolm X, podważając rolę widza poprzez postawienie go w pozycji modela.
Istotnym elementem wystawy jest brytyjski debiut monumentalnego dzieła Passenger Opportunity (2024–5). Zainspirowana muralami Carla Abrahamsa z 1985 roku na Międzynarodowym Lotnisku Norman Manley na Jamajce, ta 24-panelowa praca została opracowana na nowo, aby odzwierciedlić nowe narracje historyczne dotyczące emigracji z Jamajki do Wielkiej Brytanii w latach 40. i 70. XX wieku. Galeria zaprezentuje również prace z serii poświęconej jamajskim hotelom, w tym Grace Jones (2020) i Ashanti Blood (2021), które przedstawiają opuszczone miejsca turystyczne odzyskane przez naturę.
Wystawa będzie otwarta dla zwiedzających od 26 marca do 23 sierpnia 2026 roku.
