Galeria Alexander Gray Associates w Nowym Jorku prezentuje czwartą wystawę prac Betty Parsons (1900-1982), zatytułowaną „Reverberation”. Ekspozycja skupia się na rzadko pokazywanych obrazach i pracach na papierze z lat 60. XX wieku, podkreślając kontemplacyjny i intuicyjny styl abstrakcji artystki.
Betty Parsons, amerykańska artystka i galerzystka, po raz kolejny przyciąga uwagę świata sztuki swoją wystawą „Reverberation” w Alexander Gray Associates w Nowym Jorku. Wystawa ta, będąca czwartą prezentacją prac Parsons w tej galerii, koncentruje się na jej twórczości z lat 60. XX wieku, okresie szczególnie płodnym i przełomowym w jej karierze artystycznej.
Parsons, urodzona w 1900 roku, już w młodym wieku zdecydowała się zostać artystką po wizycie na Armory Show w 1913 roku. Początkowo studiowała rzeźbę figuratywną, by później przejść do akwareli. W 1946 roku założyła Betty Parsons Gallery, a rok później całkowicie zwróciła się ku abstrakcji. Jej celem było nie tyle przedstawianie wyglądu przedmiotów, co raczej uchwycenie emocji, jakie w niej wywoływały.
Rok 1960 okazał się przełomowy dla Parsons. Ukończenie jej jasnego, przestronnego studia w Southold w stanie Nowy Jork, zaprojektowanego przez Tony’ego Smitha, otworzyło nowy rozdział w jej twórczości. Kompozycje powstałe w kolejnej dekadzie charakteryzują się odważnymi formami graficznymi, nasyconymi kolorami i płynnymi konturami. Obraz „Without Greed” z 1960 roku jest wczesnym przykładem tego stylu, prezentując krzywolinijne kształty w charakterystycznych kolorach, swobodnie unoszące się na jednolitym tle.
Studio Parsons, położone nad Long Island Sound, stało się nie tylko weekendowym azylem z dala od miasta, ale także integralną częścią jej twórczego środowiska. Wpływ nadmorskiej lokalizacji widoczny jest w takich pracach jak „Kites” (1962) i „Sand with Shapes” (1964), które przedstawiają biomorficzne kształty przypominające amorficzne figury, sugerujące zarówno morskie pejzaże, jak i psychiczne krajobrazy.
W latach 60. Parsons coraz częściej sięgała po jaśniejszą paletę barw, jednocześnie starając się dotrzeć do głębszych, niewidzialnych sił – psychologicznych czy filozoficznych – które łączyły ją z czymś wykraczającym poza codzienność. Nazywała to „nowym duchem”. Jej dążenie do przedstawienia „niewidzialnej obecności” odzwierciedlało jej wiarę w moc sztuki do uchwycenia „czystej energii” łączącej wszystkie rzeczy.
Proces twórczy Parsons był głęboko intuicyjny. W wywiadzie z Lawrence’em Alloway’em, kuratorem jej wystawy w Whitechapel Gallery w Londynie w 1968 roku, artystka wyjaśniła: „Kiedy zaczynam malować, staram się stać pustą i pozwolić, by emocja weszła we mnie. […] Chcę namalować atmosferę, którą widzę za oknem, staram się stać pustą, jeśli chodzi o wybór form i kolorów. Podchodzę do płótna z pędzlem i nagle decyduję, wybieram szary lub brązowy, lub jakikolwiek kolor odpowiadający atmosferze, i nakładam go bardzo spontanicznie. Ten kolor wprowadza pomysł na inny kolor i tak to się rozwija.”
Prace Betty Parsons były przedmiotem licznych wystaw indywidualnych i grupowych, a jej dzieła znajdują się w kolekcjach wielu prestiżowych muzeów, w tym Museum of Modern Art w Nowym Jorku, Whitney Museum of American Art i Smithsonian American Art Museum w Waszyngtonie.
Wystawa „Reverberation” w Alexander Gray Associates będzie otwarta dla publiczności od 14 lutego do 15 marca 2025 roku.
