To już dla nikogo nie jest zaskoczeniem: koreański przemysł rozrywkowy jest jednym z czołowych na świecie, częściowo dzięki sojuszowi z gigantem streamingu, Netflixem. Koreańskie produkcje nie boją się żadnego gatunku, a tym razem sięgają po komedię, dodając jej makabrycznego posmaku. Co więcej, choć dość luźno, film jest inspirowany prawdziwymi wydarzeniami.
Nowa południowokoreańska produkcja wkracza na międzynarodową scenę z odważną propozycją: przekształcenia napięcia związanego z porwaniem samolotu w ostrą czarną komedię. „Dobre wieści” to mieszanka gatunków, łącząca thriller katastroficzny z kąśliwą satyrą na biurokratyczną niekompetencję i zawiłości międzynarodowej współpracy. Film odchodzi od konwencjonalnego dramatu, by zaoferować dowcipny i „całkowicie absurdalny” komentarz na temat tego, jak instytucje reagują, gdy życie setek ludzi wisi na włosku.
Narracja skupia się na tajnym zespole zadaniowym, powołanym w celu bezpiecznego sprowadzenia na ziemię porwanego samolotu, przy użyciu wszelkich taktyk, jakich wymaga chaotyczna sytuacja. Oryginalność filmu nie tkwi jedynie w jego założeniu, ale w sposobie, w jaki ton staje się głównym nośnikiem tematycznym. Ta fuzja gatunków nie jest zwykłym zabiegiem stylistycznym; to narzędzie, za pomocą którego krytykowana jest instytucjonalna nieskuteczność. Humor nie wynika z pojedynczych żartów, lecz z przepaści między powagą sytuacji – samolotem pełnym zakładników – a absurdalną, egoistyczną i zdezorganizowaną reakcją władz. Fabuła śledzi zespoły wywiadowcze i wojskowe z Korei Południowej, Japonii i Stanów Zjednoczonych, które stosują „szalone taktyki” i podejmują „coraz bardziej absurdalne” decyzje, próbując rozwiązać kryzys.
Film, którego akcja toczy się w latach 70., wykorzystuje czarny humor i absurd jako zwierciadło współczesnej rzeczywistości politycznej, używając porwania jako mikrokosmosu do satyrycznego przedstawienia, jak narodowe interesy i osobiste ego często utrudniają rozwiązywanie globalnych kryzysów.
Fabuła: Tajna misja w chaosie biurokracji
Historia filmu „Dobre wieści” rozpoczyna się chwilę po tym, jak japoński samolot pasażerski, który właśnie wystartował z Tokio, zostaje porwany przez członków Frakcji Czerwonej Armii uzbrojonych w noże i broń palną. Ich żądanie jest jasne: chcą zostać przetransportowani do Pjongjangu, stolicy Korei Północnej. Jednak logistyczna niewykonalność ich początkowego planu szybko wywołuje międzynarodowy kryzys, w który zaangażowane są liczne rządy i agencje wywiadowcze.
Aby opanować sytuację, zostaje uruchomiona tajna operacja dowodzona przez trio nietypowych postaci. W centrum operacji znajdują się trzy kluczowe figury, które muszą nawigować w chaosie zarówno z ziemi, jak i z powietrza:
- „Nikt” (w tej roli Sul Kyung-gu): Enigmatyczny „spec od rozwiązywania problemów” lub „fixer”, postać z cienia, której tożsamość jest nieznana, ale którego działania słyną z siły i skuteczności. Działa jako nieoficjalny mózg misji, operując z ukrycia.
- Seo Go-myung (w tej roli Hong Kyung): Elitarny porucznik sił powietrznych. Opisywany jako najbardziej rozsądna postać o najszczerszych reakcjach, zostaje wciągnięty w misję i otrzymuje zadanie przeprowadzenia „podwójnego porwania” samolotu z ziemi, manipulując sygnałami radiowymi w celu odzyskania kontroli.
- Park Sang-hyeon (w tej roli Ryoo Seung-bum): Dyrektor Koreańskiej Centralnej Agencji Wywiadowczej (KCIA), który oficjalnie dowodzi operacją. Jego postać ucieleśnia biurokratyczną władzę i polityczne zawiłości misji.
Główny konflikt filmu nie ogranicza się do konfrontacji między porywaczami a władzami. Równie istotne napięcie pojawia się między różnymi agencjami z Korei Południowej, Japonii i Stanów Zjednoczonych, których chaotyczne i często sprzeczne taktyki komplikują już i tak niebezpieczną misję ratunkową. Pomysł, że postać Hong Kyunga „porywa podwójnie samolot z ziemi”, funkcjonuje jako potężna metafora biurokratycznej kontroli. Próbując rozwiązać kryzys, władze narzucają zakładnikom formę kontroli, która okazuje się równie ograniczająca i niebezpieczna jak ta stosowana przez pierwotnych terrorystów.
Walka o kontrolę nad samolotem staje się symbolem walki o władzę między różnymi frakcjami biurokratycznymi, sugerując, że instytucje państwowe, z własnymi agendami i wewnętrznymi sporami, mogą stać się wtórnym zagrożeniem dla obywateli, których mają chronić. Pasażerowie stają się zakładnikami nie tylko porywaczy, ale także geopolitycznej gry toczącej się ich kosztem.
Prawdziwy incydent: Porwanie lotu 351 Japan Airlines
Choć satyryczna, fabuła „Dobrych wieści” jest inspirowana prawdziwym wydarzeniem historycznym, które wstrząsnęło Japonią i światem: porwaniem lotu 351 Japan Airlines, znanym jako „Porwanie Yodogo”. Incydent miał miejsce 31 marca 1970 roku, kiedy dziewięciu członków Frakcji Czerwonej Armii Japońskiej Ligi Komunistycznej, uzbrojonych w miecze katana i domowej roboty bombę, przejęło kontrolę nad Boeingiem 727 lecącym z Tokio do Fukuoki. Na pokładzie znajdowało się 129 osób (122 pasażerów i 7 członków załogi), które zostały wzięte jako zakładnicy.
Ich okrzyk bojowy, „Jesteśmy Ashita no Joe!”, nawiązywał do popularnej mangi o bokserze z klasy robotniczej, co podkreślało ich rewolucyjną tożsamość. Chociaż początkowo żądali lotu na Kubę, problemy logistyczne zmusiły ich do zmiany celu na Pjongjang w Korei Północnej. Kryzys obejmował nieudaną próbę oszustwa ze strony władz południowokoreańskich, które zamaskowały lotnisko Gimpo w Seulu, aby wyglądało jak lotnisko północnokoreańskie. Ostatecznie napięta sytuacja została rozwiązana bez ofiar śmiertelnych, gdy porywacze uwolnili wszystkich zakładników w zamian za jednego ochotnika: wiceministra transportu Japonii, Shinjirō Yamamurę, który oddał się w ich ręce jako gwarancja bezpieczeństwa pasażerów.
Historia porywaczy nie zakończyła się wraz z ich przybyciem do Korei Północnej. Chociaż początkowo zostali przyjęci jak rewolucyjni bohaterowie, ich wygnanie zamieniło się w rodzaj więzienia w zubożałym kraju. Kilkadziesiąt lat później kilku z nich wyraziło chęć powrotu do Japonii i stanięcia przed sądem, opisując porwanie jako akt „egoistyczny i arogancki”. Północnokoreański przywódca Kim Dzong Il wykorzystywał grupę jako kartę przetargową w negocjacjach o pomoc gospodarczą z Japonią. Ten ironiczny zwrot losu, w którym ideologiczna „wolność”, której szukali, stała się klatką, dodaje warstwę tragedii i złożoności antagonistom prawdziwej historii.
Satyryczna wizja Byun Sung-hyuna
Za filmem „Dobre wieści” stoi Byun Sung-hyun, uważany za jeden z najbardziej wyrazistych głosów współczesnego kina południowokoreańskiego. Jego filmografia, obejmująca tak uznane tytuły jak thriller kryminalny Bezlitosny (2017), dramat polityczny Twórca królów (2022) czy stylowy film akcji Kill Boksoon (2023), dowodzi niezwykłej umiejętności stylizacji wizualnej i odważnego łączenia gatunków. Powracającym tematem w jego twórczości jest analiza złożonych relacji międzyludzkich, często między mężczyznami, którą sam opisuje jako formę „rozplątywania historii”, posuwając się nawet do stwierdzenia, że postrzegał Bezlitosnego jako „film romantyczny”.
W przypadku „Dobrych wieści” Byun jasno zaznacza, że jego celem nie jest stworzenie dokumentu historycznego. Chociaż akcja filmu osadzona jest w latach 70., ma on na celu odzwierciedlenie „absurdów, które echem odbijają się przez dziesięciolecia” we współczesnym świecie. W tym celu wybrał „reinterpretowaną” atmosferę epoki i zastosował techniki narracyjne, takie jak łamanie czwartej ściany – zabieg, który pozwala widzom obserwować chaos „z dystansu” i analizować go z krytycznej perspektywy.
Film ten jest czwartą z rzędu współpracą między Byun Sung-hyunem a aktorem Sul Kyung-gu. Ta relacja reżyser-muza osiągnęła punkt samoświadomości i artystycznego wyzwania. Sam reżyser przyznał, że odczuwa „artystyczną presję” i jest już trochę „zmęczony” wizerunkiem Sula w garniturze, który sam pomógł spopularyzować od czasu Bezlitosnego. Chcąc „wydobyć z niego coś innego”, Byun studiował wczesne prace aktora, aby stworzyć postać „Nikt”, starając się uchwycić jego „naturalny urok”. Z kolei Sul przyjął rolę niemal instynktownie, okazując absolutne zaufanie wizji swojego stałego współpracownika. Ta dynamika sugeruje, że ich wspólna praca nad „Dobrymi wieściami” nie jest prostym powtórzeniem sprawdzonej formuły, lecz aktywną ewolucją – długoterminowym dialogiem twórczym, w którym reżyser dekonstruuje swojego ulubionego aktora, aby odnaleźć nową prawdę w jego interpretacji.
Obsada
Prawdziwym sercem filmu jest jego trio protagonistów – przemyślane połączenie legendarnego weterana, wschodzącej gwiazdy i aktora charakterystycznego, znanego ze swojej nieprzewidywalności.
- Sul Kyung-gu jako „Nikt”: Uważany za jednego z najbardziej szanowanych aktorów w Korei Południowej, Sul Kyung-gu jest znany z niesamowitej wszechstronności i ikonicznych ról w filmach, które zdefiniowały epokę, takich jak Miętowy cukierek (1999), Oaza (2002), seria Wróg publiczny czy Silmido (2003). Słynie ze zdolności do fizycznej transformacji na potrzeby ról, dzięki czemu zyskał przydomek „Pan Zmienna Waga”. W „Dobrych wieściach” wciela się w enigmatycznego „fixera” – rolę stworzoną przez reżysera, by pokazać jego bardziej naturalne oblicze, dalekie od ostatnich postaci w garniturach.
- Hong Kyung jako Seo Go-myung: Hong Kyung ugruntował swoją pozycję jako jedna z najbardziej obiecujących młodych gwiazd swojego pokolenia. Jego doceniona rola młodego człowieka z autyzmem w Niewinności (2020) przyniosła mu prestiżową nagrodę Baeksang Arts, a kolejne sukcesy odnosił w serialach Słaby bohater i Opętana. W filmie jego rola porucznika Seo Go-myunga stanowi moralny i racjonalny kompas historii, dając widzom punkt odniesienia w środku biurokratycznego chaosu.
- Ryoo Seung-bum jako Park Sang-hyeon: Znany z eklektycznych i często ekscentrycznych ról, Ryoo Seung-bum zbudował karierę, grając zapadające w pamięć postacie w filmach takich jak Płacząca pięść (2005), Niesprawiedliwi (2010) i Agentura (2013), z których wiele reżyserował jego starszy brat, Ryoo Seung-wan. W „Dobrych wieściach” gra dyrektora KCIA – rolę, która pozwala mu ucieleśnić biurokratyczną władzę, prawdopodobnie z nieprzewidywalnym zwrotem akcji, charakterystycznym dla jego stylu aktorskiego.
Wybór tych trzech aktorów nie wydaje się przypadkowy, ponieważ ich kariery odzwierciedlają archetypy władzy, które reprezentują. Sul Kyung-gu to „establishment” koreańskiego kina; Hong Kyung to nowe pokolenie reprezentujące przyszłość; a Ryoo Seung-bum to agent chaosu, „outsider”. Film konfrontuje te trzy archetypy, tworząc dynamikę, która odzwierciedla napięcia realnego świata między starymi strukturami władzy, idealistycznymi reformatorami a nieprzewidywalnymi graczami działającymi według własnych zasad.
Obsadę uzupełnia znacząca obecność japońskich aktorów, w tym Takayuki Yamada, Kippei Shiina, Sho Kasamatsu i Nairu Yamamoto, co podkreśla międzynarodowy charakter historii i produkcji.
Ożywiając historyczny kryzys
Produkcja „Dobrych wieści” została oficjalnie ogłoszona przez Netflix we wrześniu 2024 roku, a zdjęcia realizowano z dbałością o autentyczność, by odtworzyć atmosferę lat 70. Ekipa produkcyjna zbudowała szczegółowe plany zdjęciowe w mieście Gunsan, a nawet sprowadziła prawdziwy samolot, aby zapewnić realizm scen na pokładzie.
Jeszcze przed globalną premierą film zdążył wzbudzić spore zainteresowanie na międzynarodowych festiwalach. Jego oficjalna selekcja na dwa z najbardziej prestiżowych festiwali filmowych na świecie podkreśla jego artystyczne ambicje. Światową premierę miał w sekcji „Special Presentation” na 50. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Toronto (TIFF), a koreańską premierę w sekcji „Gala Presentation” na 30. Międzynarodowym Festiwalu Filmowym w Busan (BIFF).
Taka strategia premierowa jest znaczącym oświadczeniem ze strony Netflixa. Pozycjonując film na platformach tradycyjnie zarezerwowanych dla kina autorskiego i kandydatów do nagród, firma wynosi „Dobre wieści” ponad ogromny katalog treści streamingowych. Dąży do zdobycia uznania krytyków, które ugruntuje jego pozycję jako prestiżowego dzieła kinematograficznego, sygnalizując, że jest to jedna z największych tegorocznych premier, przyciągająca globalną publiczność kinomanów.
Film zapowiada się jako napięta i energetyczna satyra, która wykorzystuje historyczne wydarzenie jako tło do eksploracji tematów biurokracji, niekompetencji i absurdalnych zawiłości polityki międzynarodowej, które pozostają równie aktualne dziś, jak pięć dekad temu.
Film „Dobre wieści” ma premierę na Netflix 17 października.
