Mantis od Netflix: Zasady zostały złamane. Nowy zabójca wychodzi z cienia

W starannie skonstruowanym kinowym uniwersum płatnych zabójców, gdzie porządek utrzymywany jest przez sztywny, niemal korporacyjny zestaw zasad, chaos jest ostateczną zarazą. Nowy thriller akcji Netflixa, Mantis, zanurza się w sam środek takiej epidemii. Film, którego koreański tytuł to Samagwi, nie jest samodzielną narracją, lecz przemyślaną ekspansją świata po raz pierwszy nakreślonego w filmie Kill Boksoon z 2023 roku. Bada on próżnię władzy, która powstaje po upadku ustalonej hierarchii, co doskonale oddaje jego surowe hasło: „Zasady zostały złamane. Kto ośmieli się przejąć mrok?”. To więcej niż zwykłe ćwiczenie gatunkowe; to kliniczna analiza ambicji i przetrwania w stanie anarchicznego chaosu. Film funkcjonuje jako istotny artefakt szerszej strategii przemysłowej, w której pojedyncze historie nie są już jednorazowymi towarami, ale fundamentalnymi elementami w budowaniu długoterminowej, połączonej własności intelektualnej. Sygnalizuje to dojrzałość globalnego paradygmatu streamingu, który wykracza poza produkcję pojedynczych hitów na rzecz celowej architektury całych ekosystemów narracyjnych.

Architektura narracyjna: Trójstronna walka o władzę

Ekonomia narracyjna filmu nie opiera się na labiryntowej fabule, lecz na niestabilnej triangulacji głównych bohaterów, których psychologiczne pęknięcia i zmienne sojusze stanowią główny motor napędowy historii. Katalizatorem jest śmierć Cha Min-kyu, potężnego lidera agencji zabójców MK Ent., wydarzenie, które pogrąża całą branżę płatnych zabójców w chaosie. W tę próżnię wkracza Han-ul, elitarny zabójca o pseudonimie „Mantis”, grany przez Yim Si-wana. Wracając po długiej przerwie, postrzega systemowy upadek nie jako kryzys, ale jako szansę, szybko zakładając własny startup, „Mantis Company”. To przedsiębiorcze ujęcie celowo podważa oczekiwania gatunkowe, łącząc historię zabójcy z motywem młodego człowieka wkraczającego w dorosłe życie, co ma na celu ukazanie bardziej ludzkiej i mniej nieskazitelnej strony bohaterów. Jego powrót wymusza ponowne spotkanie z Jae-yi, graną przez Park Gyu-young, byłą stażystką i przyjaciółką, która stała się groźną zabójczynią. Ich wspólna przeszłość to złożona mozaika koleżeństwa i rodzącego się romansu, nad którą unosi się skrywana zazdrość Jae-yi o wrodzony talent Han-ula. Dynamikę tę dodatkowo komplikuje Benjamin (Choi Hyun-wook), zewnętrzny inwestor i prezes firmy produkującej gry akcji, który, dostrzegając umiejętności Jae-yi, podważa jej lojalność wobec Han-ula. Tę niestabilną strukturę dopełnia Dok-go, legendarny, emerytowany założyciel pierwotnej organizacji, grany przez weterana Jo Woo-jina. Zaniepokojony upadkiem swojego dziedzictwa i nienawidzący być „traktowany jak starzec zepchnięty na boczny tor”, wychodzi z cienia, by odzyskać kontrolę. Napięcie narracyjne jest wzmacniane przez zwięzłe, kąśliwe dialogi, które obnażają nieufność postaci, przekształcając film w pełną napięcia eksplorację osobistej zdrady, gdzie przemoc zawodowa jest jedynie symptomem głębszych konfliktów emocjonalnych. Struktura ta funkcjonuje jako potężna alegoria pokoleniowa. Dok-go reprezentuje starą gwardię, postać pamięci instytucjonalnej próbującą przywrócić dawny system. Han-ul i Jae-yi to przełomowe nowe pokolenie – „zabójcy z pokolenia MZ”, jak określili ich twórcy – którzy postrzegają zgliszcza starego świata jako żyzny grunt dla ambicji. Film inscenizuje więc fundamentalny rozłam ideologiczny, w którym „złamane zasady” oznaczają nie tylko regulacje branżowe, ale także erozję tradycji społecznych, wynosząc narrację z prostego filmu akcji do rangi subtelnego komentarza społecznego.

Wizja reżyserska: Kinetyka emocji

Mantis to reżyserski debiut fabularny Lee Tae-sunga, którego praktyka jako asystenta reżysera przy dopracowanych produkcjach gatunkowych, takich jak The King, Honor gliny i bezpośredni poprzednik filmu, Kill Boksoon, jest widoczna w wizualnej pewności siebie finalnego dzieła. Aby dodatkowo zapewnić spójne kreatywne DNA, scenariusz został napisany wspólnie z Byun Sung-hyunem, reżyserem oryginalnego filmu. Autorski styl Lee ujawnia się jednak w jego podejściu do akcji nie jako do spektaklu, ale jako fizycznej manifestacji wewnętrznych stanów bohaterów. Uważa on, że narracja filmu jest napędzana przez subtelne zmiany emocjonalne i osobiste osądy, dlatego w kluczowej decyzji reżyserskiej polecił choreografowi walk Ryu Seong-cheolowi zaprojektowanie scen walki jako bezpośredniego przedłużenia tych emocji. Filozofia ta jest najwyraźniej wyrażona poprzez charakterystyczną broń postaci, z których każda jest starannie dobranym symbolem ich psychiki. Han-ul włada obosiecznym sierpem, bronią, której elegancka, precyzyjna i dwoista natura odzwierciedla jego własną osobowość. Broń Jae-yi to przesadnie długi miecz, którego zamaszyste, przyciągające uwagę ruchy są wyraźną eksternalizacją jej ambicji i ukrytego kompleksu niższości. Dok-go, weteran, używa tonfy, praktycznego narzędzia zarówno do ataku, jak i obrony, którego ciężkie, mocne uderzenia oddają jego odporność i doświadczenie. Ten celowy wybór uzbrojenia nowoczesnych zabójców w niemal archaiczną, spersonalizowaną broń jest aktem stylizacji, który oddala przemoc od sfery surowego hiperrealizmu. Zamiast tego, sekwencje akcji funkcjonują jako kinetyczne, niewerbalne dialogi – operowe balety przemocy, które artykułują walki o władzę, zazdrość i desperację, których bohaterowie nie są w stanie wyrazić w inny sposób.

Studium postaci: Wzlot Yim Si-wana

Centrum grawitacyjnym filmu jest bez wątpienia rola Yim Si-wana jako Han-ula, która stanowi kulminację jego wieloletniego zwrotu w karierze. Pierwotnie członek grupy K-popowej ZE:A, Yim zbudował swoją imponującą reputację aktorską na fundamencie szczerych, empatycznych ról w powszechnie uznanych produkcjach, takich jak dramat prawniczy The Attorney i przełomowy serial o życiu korporacyjnym Niekompletne życie. Decydująca zmiana nastąpiła wraz z jego rolą tajnego policjanta o chwiejnej lojalności w neo-noir Bezlitosny, która po raz pierwszy ukazała jego zdolność do moralnej dwuznaczności. Był to początek skalkulowanej eksploracji mroczniejszych archetypów, w tym niezrównoważonego bioterrorysty w Protokół bezpieczeństwa, przerażającego cyberstalkera w Zgubiony telefon oraz jego międzynarodowo uznanej roli czarnego charakteru w Squid Game. Jego kreacja Han-ula w Mantis jest syntezą całej tej trajektorii. Uosabia on „reprezentatywnego zabójcę z pokolenia MZ” – stylowego, indywidualistycznego i gardzącego konwencjami. Jednak w specyficznym wyborze aktorskim Yim nakłada na tę postać warstwę ukrytego ciepła, wrażliwości celowo maskowanej przez szorstką, obronną powierzchowność. Tworzy to fascynującego antybohatera, którego wewnętrzne konflikty są namacalne. Jego występ wykorzystuje oczekiwania publiczności co do jego szczerości, ukształtowane przez wczesną karierę, aby jego zdolność do przemocy i moralnej niejednoznaczności uczynić jeszcze bardziej niepokojącą. Jest to meta-występ, który czerpie siłę z obeznania widza z jego filmografią; duch jego postaci z Niekompletne życie nawiedza twardą skorupę wykutą w Bezlitosny, tworząc postać o głębokiej i fascynującej złożoności.

Obsada i ekosystem

Choć film opiera się na Yim Si-wanie, integralność narracyjna Mantis jest wzmocniona przez starannie dobraną obsadę, której zaangażowanie było tak wielkie, że według głównego aktora na planie „mocno pachniało plastrami przeciwbólowymi”. Park Gyu-young, znana z ról w hitach Netflixa, takich jak Sweet Home, dostarcza zniuansowaną kreację Jae-yi, postaci, której motywacje to wybuchowy koktajl ambicji, uczuć i głębokiej zazdrości wobec Han-ula. Jej rola stanowi kluczowy emocjonalny kontrapunkt w filmie. Jako gasnąca legenda Dok-go, Jo Woo-jin uosabia ciężar historii, potężną postać, która stanowi solidną, onieśmielającą obecność i potężną przeszkodę dla aspiracji młodego pokolenia. Związek filmu z jego poprzednikiem jest ugruntowany przez strategiczne wykorzystanie epizodycznych występów Sul Kyung-gu i Jeon Do-yeon, którzy na krótko powracają do swoich ról jako Cha Min-kyu i Gil Bok-soon. Te występy to więcej niż tylko ukłon w stronę fanów; są kluczowym elementem narracyjnym, który mocno osadza Mantis w jego ustalonym uniwersum. Film służy również jako platforma dla wschodzących talentów, prezentując debiuty filmowe młodych aktorów Choi Hyun-wooka, Bae Gang-hee i Hwang Sung-bina. Obsadzenie Yim Si-wana i Park Gyu-young, obojga absolwentów globalnego fenomenu Squid Game, stanowi szczególnie przenikliwy przykład synergii marketingowej. Chociaż ich postacie nie miały ze sobą do czynienia w tamtym serialu, ich ponowne spotkanie tutaj jest przemyślanym ruchem mającym na celu przyciągnięcie szerokiej międzynarodowej publiczności, co pokazuje wysoce zintegrowane podejście do wykorzystywania globalnej biblioteki treści.

Kontekst przemysłowy: Koreańska strategia treści

Aby w pełni docenić Mantis, należy umieścić go w makroekonomicznym krajobrazie globalnych wojen streamingowych. Film nie jest jedynie dziełem twórczym, ale strategicznym atutem w kampanii Netflixa o wysoką stawkę, mającej na celu osiągnięcie dominacji na rynku poprzez wysokiej jakości, zlokalizowane treści. Korea Południowa stała się klejnotem koronnym tej strategii, wspierana oszałamiającą obietnicą inwestycji w wysokości 2,5 miliarda dolarów na przestrzeni czterech lat. Ten napływ kapitału dramatycznie podniósł standardy produkcyjne, a średni koszt jednego odcinka koreańskiego dramatu wzrósł z około 360 000 dolarów w 2015 roku do ponad 2,4 miliona dolarów w przypadku oryginalnych produkcji Netflixa, takich jak Sweet Home. Sukces Netflixa opiera się na modelu lokalizacji, który wzmacnia pozycję lokalnych twórców, pozwalając im opowiadać koreańskie historie najpierw dla krajowej publiczności, które następnie zyskują niezwykłą globalną popularność. Ten „efekt fali” wywołuje światowe zainteresowanie koreańską kulturą, językiem i turystyką, tworząc potężną pętlę zwrotną „soft power”. Mantis, wyprodukowany przez SEE AT Film Co., LTD (tę samą wytwórnię co Kill Boksoon), jest kwintesencją tego modelu: to wysokobudżetowy film gatunkowy; promuje debiutującego reżysera, demonstrując zaangażowanie we wspieranie nowych talentów; i wykorzystuje model spin-offu do budowania franczyzy, tworząc trwały, długoterminowy zasób. Takie podejście stanowi rozwiązanie jednego z najpilniejszych wyzwań branży streamingowej: nasycenia treścią i potrzeby efektywnego kosztowo generowania własności intelektualnej. Na hiperkonkurencyjnym rynku model spin-offu jest bardziej kapitałowo wydajną metodą tworzenia angażujących treści niż nieustanne, ryzykowne poszukiwanie kolejnego mega-hitu. Rozszerzając uniwersum Kill Boksoon, Netflix nie tylko wydaje kolejny film; pogłębia wewnętrzną wartość swojej biblioteki i tworzy efekt sieciowy, w którym jedna produkcja napędza zaangażowanie w inną. Ta logika przemysłowa – strategiczne przejście od produkowania seriali do budowania uniwersów – jest cechą charakterystyczną obecnej fazy konsolidacji mediów, a Mantis jest doskonałą ilustracją tej strategii wykonanej z precyzją.

Mantis to wyrafinowany, napędzany postaciami film akcji, który odnosi sukces na własnych, twórczych warunkach. Jest wizytówką pewnego siebie debiutu reżyserskiego Lee Tae-sunga i potwierdzeniem statusu Yim Si-wana jako jednego z najbardziej fascynujących i wszechstronnych aktorów swojego pokolenia. Jednocześnie służy jako fascynujący wskaźnik przyszłego kierunku globalnych treści streamingowych, będąc świadectwem symbiotycznego i zdobywającego świat partnerstwa między twórczą witalnością współczesnego kina południowokoreańskiego a przemysłową potęgą jego najważniejszego globalnego dystrybutora.

Film miał swoją światową premierę na platformie Netflix 26 września 2025 roku.