Netflix udostępnił Wciąż jestem gwiazdą (Sigo siendo la misma), pełnometrażowy film dokumentalny, który przedstawia pierwsze niefiltrowane świadectwo Maríi del Mar Cueny Seisdedos, artystki znanej jako Yurena. Wyreżyserowany przez Marca Pujolara i wyprodukowany przez Javiera Calvo i Javiera Ambrossiego z Suma Content, film stanowi faktyczne uzupełnienie Superestar, stylizowanego sześcioodcinkowego serialu twórcy Nacho Vigalondo, który dramatyzuje te same wydarzenia. Podczas gdy serial przedstawia „magiczną” interpretację chaotycznej epoki, dokument dostarcza nieupiększoną prawdę, pozwalając Yurenie odzyskać narrację, która została jej brutalnie odebrana dwie dekady temu.
Spektakl „Tamarismo”
Dokument analizuje kulturową eksplozję z początku lat 2000., znaną jako „Tamarismo”, zjawisko, które stało się wirusowe, zanim jeszcze powstało to określenie. Przywołuje grupę postaci, które krążyły wokół Yureny (wtedy znanej jako Tamara), w tym autora tekstów Leonardo Dantésa, jasnowidza Paco Porrasa, artystę estradowego Tony’ego Genila oraz osobowości medialne Loly Álvarez i Arlequína. Poprzez materiały archiwalne film przypomina surrealistyczne momenty, które zdefiniowały nocną telewizję, od rzucania przez Porrasa warzywami w piosenkarkę na planie, po dziwaczną inaugurację stoiska z owocami w Vallecas. Film bada główny paradoks kariery Yureny: podczas gdy media nieustannie określały ją i jej otoczenie mianem „friki” (dziwaków), osiągnęła bezprecedensowy sukces komercyjny. Jej singiel „No cambié” przez dziewięć kolejnych tygodni dominował na hiszpańskich listach przebojów, zdobywając Złotą Płytę i sprzedając się lepiej niż międzynarodowe supergwiazdy, takie jak Madonna czy Backstreet Boys. Jej debiutancki album, Superestar, był wyrafinowanym dziełem synth-popowym z udziałem szanowanych muzyków, takich jak Carlos Berlanga i Nacho Canut, ujawniając artystyczną głębię, która została celowo zignorowana przez medialny spektakl.
Cena sławy: Medialny lincz
Rdzeniem dokumentu jest surowa analiza ciemnej strony tej sławy, doświadczenia, które Yurena opisuje jako wieloletni „medialny lincz”. Film przedstawia brutalną kronikę publicznej wrogości, jakiej doświadczyła, w tym napaści fizyczne, obrzucanie jajkami w jej rodzinnym mieście Santurce oraz publiczne obelgi słowne ze strony innych celebrytów. Narracja nie unika głębokich psychologicznych skutków tej nieustannej kampanii ośmieszania i oszczerstw, która obejmowała fałszywe oskarżenia o bycie prostytutką lub mężczyzną. Yurena otwarcie mówi o tym, że była tak zniszczona psychicznie, że dwukrotnie próbowała popełnić samobójstwo, twierdząc, że „chciała po prostu odpocząć” od nieustannego nękania. Dokument przedstawia te wydarzenia jako produkt środowiska medialnego, którego okrucieństwo byłoby dziś postrzegane zupełnie inaczej, zmuszając do kulturowej refleksji nad ludzkim kosztem publicznego widowiska.
Niezłomna obrona matki
Centralnym punktem historii Yureny jest jej matka, Margarita Seisdedos, która zmarła w 2019 roku po długiej chorobie. Film portretuje ją nie jako postać drugoplanową, ale jako współbohaterkę życia Yureny — „madre coraje” (odważną matkę), która porzuciła swoje życie, by przenieść się do Madrytu i bronić córki przed całym światem. Margarita sama stała się ikoną mediów, słynącą z bojowych wystąpień telewizyjnych i torebki, w której, jak głosiła legenda, nosiła cegłę do obrony. Film bada, jak ten publiczny wizerunek, choć często wyśmiewany, był zewnętrzną zbroją dla zaciekłej i bezwarunkowej miłości matczynej. Yurena wyjawia, że ból, jaki odczuwała z powodu publicznych ataków na matkę, był jeszcze większy niż ten z powodu ataków na nią samą. Dokument jest hołdem pośmiertnym, projektem, który Yurena uważa za „dar z niebios”, zesłany przez matkę jako forma kosmicznej sprawiedliwości.
Reinkarnacja ocalałej
Film opowiada o następstwach początkowej sławy Yureny, w tym o procesie sądowym z piosenkarką bolero Tamarą Macareną Valcárcel Serrano, który zmusił ją do porzucenia pseudonimu artystycznego. Po krótkiej, nieudanej zmianie na „Ámbar”, przyjęła imię Yurena i podjęła świadomą decyzję o zniknięciu. Przez prawie pięć lat prowadziła własny klub nocny w Madrycie, odrzucając liczne oferty wywiadów i udziału w reality show. Jej powrót w 2012 roku oznaczał całkowitą reinkarnację. Przejmując pełną kontrolę nad swoją karierą, samodzielnie sfinansowała i wyprodukowała nowy kierunek muzyczny skupiony na dance i EDM, wydając anglojęzyczne single, takie jak „Go” i wirusowy hit „Around the World”. Ta nowa faza przyniosła nieoczekiwany międzynarodowy sukces, w tym trasy koncertowe w Chinach, i ugruntowała jej status jako stałej postaci w hiszpańskiej popkulturze dzięki udziałowi w reality show, takich jak Hotel Glam, Supervivientes i GH Dúo.
Odkupienie i dziedzictwo
Wciąż jestem gwiazdą to poruszający i istotny portret, który funkcjonuje jako ostateczny akt odzyskania godności. Humanizuje ludzi stojących za telewizyjnymi karykaturami i opowiada potężną historię osobistej odporności w obliczu przytłaczającego publicznego okrucieństwa. Film redefiniuje Yurenę nie jako medialny spektakl czy „złamaną zabawkę”, ale jako ocalałą, która przeszła przez próbę, która zniszczyłaby większość, by odrodzić się silniejszą i wreszcie kontrolującą własną historię. Dając jej ostatnie słowo, dokument utrwala jej dziedzictwo jako supergwiazdy, która wbrew wszelkim przeciwnościom wciąż stoi na nogach.
Dokument Wciąż jestem gwiazdą, wraz z serialem Superestar, miał swoją światową premierę na platformie Netflix 18 lipca 2025 roku.
