Aromat wolno gotujących się sosów, ciepło tętniącej życiem kuchni i obietnica szczerych relacji – oto znajome pocieszenie, które zamierza zaoferować nowy film Netflixa, „Babcie”. Produkcja, w której główne role grają Vince Vaughn i Susan Sarandon, odwołuje się do zbiorowej tęsknoty za opowieściami przesiąkniętymi rodziną, jedzeniem i pociechą płynącą z drugich szans. Prezentuje się jako filmowy odpowiednik cennego rodzinnego przepisu, obiecując pokarm dla duszy. Jednak, jak w przypadku każdego dania, jego sukces tkwi w równowadze składników. „Babcie” próbują połączyć autentyczne ciepło inspiracji z prawdziwego życia i gwiazdorską obsadę weteranów z utartymi schematami kina poprawiającego nastrój. Pytanie brzmi, czy uda im się skutecznie połączyć te elementy, czy też trzymanie się słodkiej, czasami schematycznej receptury, pozostawi lekko przewidywalny posmak.
Pojawienie się filmu podkreśla jego tematyczne skupienie na matriarchiniach, więziach rodzinnych i nostalgicznym komforcie. Czy to kolejna komedia rodzinna bez większego przesłania? Przypadkowo, jest przygotowana i podana na Dzień Matki (w Stanach Zjednoczonych).
Przepis: Od Prawdziwej Historii do Ekranu – Geneza Enoteca Maria i Jej Adaptacja Filmowa
Inspiracją dla „Babć” jest wzruszająca, prawdziwa historia Jody’ego „Joe” Scaravelli. W 2007 roku, przeżywając żałobę po stracie matki, Marii, i babci, Scaravella szukał sposobu na uczczenie ich pamięci oraz głębokiego pocieszenia, jakie zawsze zapewniała mu ich kuchnia. Jego rozwiązaniem była Enoteca Maria, wyjątkowa restauracja na Staten Island w Nowym Jorku, początkowo obsługiwana przez włoskie babcie, czyli „nonny”, z których każda gotowała cenne regionalne potrawy, jakby robiła to dla własnych rodzin.
Prawdziwa Enoteca Maria jednak ewoluowała poza swój początkowy, skoncentrowany na Włoszech koncept. W lipcu 2015 roku Scaravella wprowadził program „Nonna z Całego Świata”, zapraszając babcie z różnych środowisk kulturowych – w tym z Pakistanu, Azerbejdżanu, Uzbekistanu, Peru, Japonii, Grecji i Egiptu – do dzielenia się swoimi tradycjami kulinarnymi. Ten celebrowany wielokulturowość stał się znakiem rozpoznawczym restauracji. Adaptacja filmowa porusza się po tej ewolucji z niuansowym podejściem. Scenarzystka Liz Maccie, żona reżysera Stephena Chbosky’ego, mówiła o swoim włosko-amerykańskim wychowaniu, nazywając film „listem miłosnym do swojej rodziny”. Ta osobista perspektywa, choć dodaje autentyczności i serca, mogła również priorytetyzować bardziej tradycyjnie rozpoznawalną narrację imigrancką w amerykańskim kinie.
Podróż restauracji z prawdziwego życia do filmu Netflixa obejmowała współtworzenie scenariusza przez Maccie z prawdziwym Jodym Scaravellą, co zapewniło, że jego osobista historia i motywacje zostały wplecione w narrację. Firmy producenckie Madison Wells i Matador Content zapewniły sobie prawa do historii życia Scaravelli, aby rozwinąć projekt. Jego bezpośrednie zaangażowanie i obecność na planie, jak zauważyła producentka Gigi Pritzker, która wspominała, jak Scaravella sumiennie zarządzał książką rezerwacji swojej restauracji nawet podczas kręcenia zdjęć, prawdopodobnie ugruntowały aspekt filmu „wzruszająca prawdziwa historia”, szczególnie emocjonalną podróż Joego. Autentyczność otoczenia została dodatkowo wzmocniona poprzez wykorzystanie obecnie zamkniętej restauracji Spiritos w Elizabeth w New Jersey jako lokalizacji dla Enoteca Maria, z dodatkowymi zdjęciami w Bayonne i Paterson w New Jersey.
Główny Szef Kuchni i Jego Zespół: Vince Vaughn i Babcie – Aktorstwo i Dynamika Postaci
Vince Vaughn wciela się w rolę Joego Scaravelli, oferując kreację szeroko komentowaną jako odejście od jego bardziej hałaśliwych, komediowych postaci. Vaughn uosabia Joego jako „wielkiego mięczaka”, człowieka zmagającego się z głębokim smutkiem po stracie matki i babci, który impulsywnie postanawia otworzyć restaurację, mimo braku wcześniejszego doświadczenia w branży. Sam Vaughn głęboko związał się z tematami filmu dotyczącymi rodziny, straty i poszukiwania więzi, i miał okazję poznać prawdziwego Joego Scaravellę, co uznał za imponujące doświadczenie.
Susan Sarandon gra Gię, szefową cukierni w restauracji, która jest również właścicielką salonu piękności i funduje metamorfozy pozostałym babciom. Postać Gii jest również katalizatorem głębszych relacji. Prawdziwe serce kulinarne i emocjonalne filmu tkwi jednak w zespole aktorek grających „babcie”. Ich interakcje, od energicznych kłótni (w tym bitwy na jedzenie) po budowanie więzi (bardziej przez metamorfozy niż jedzenie), są kluczowe dla uroku filmu. Poprzez pracę w Enoteca Maria, te kobiety odnajdują nowy sens celu i tworzą wybraną rodzinę.
W obsadzie drugoplanowej znaleźli się Linda Cardellini jako Olivia, dawna partnerka Joego z balu maturalnego, z którą ponownie nawiązuje kontakt. Cardellini wyróżnia się wzruszającą sceną, w której opowiada o swoim zmarłym mężu. Joe Manganiello gra Bruno, najlepszego przyjaciela i wsparcie Joego, wykonawcę, który pomaga założyć restaurację. Drea de Matteo wciela się w Stellę, żonę Bruno, która oferuje wsparcie moralne i kilka komediowych momentów, chociaż jej rola jest przez niektórych postrzegana jako ograniczona.
Chociaż Joe Scaravella jest katalizatorem historii, prawdziwy ciężar emocjonalny filmu i więź z publicznością mogą spoczywać na tych starszych kobietach. Co więcej, wybór tak ikonicznych aktorek jak Sarandon, Bracco, Shire i Vaccaro – „plejada legend”, jak nazwał je Chbosky – był wyraźną strategią mającą na celu nasycenie filmu nostalgią i powagą. Chociaż ich zbiorowy urok jest niezaprzeczalny, scenariusz nie zawsze wydaje się zapewniać głębię niezbędną do pełnego wykorzystania ich ogromnych talentów.
Reżyseria, Scenariusz i Atmosfera – Tworzenie Doświadczenia „Babć”
Reżyser Stephen Chbosky, znany z filmów „Charlie” i „Cudowny chłopak”, wnosi swoją wrażliwość na wzruszające opowieści do „Babć”. Ten projekt oznacza powrót do prostszego stylu po jego pracy nad „Drogi Evanie Hansenie”. Chbosky dążył do osiągnięcia równowagi między sercem a humorem, podkreślając tematy wspólnoty, wspólnych posiłków i pielęgnowania więzi. Jego małżeństwo ze scenarzystką Liz Maccie i zanurzenie się w jej włosko-amerykańskiej rodzinie dostarczyły bogatego źródła osobistych doświadczeń, które wpłynęły na autentyczne odczucia i intymne detale filmu; opisał film jako podobny do „domowego nagrania” dla nich. Stworzył atmosferę sprzyjającą mocnym kreacjom aktorskim, pozwalając zwłaszcza na improwizację między Lorraine Bracco i Brendą Vaccaro oraz ułatwiając przejmującą scenę w salonie prowadzoną przez Susan Sarandon.
Scenariusz Liz Maccie, napisany wspólnie z prawdziwym Jodym Scaravellą, jest głęboko przesiąknięty jej własnym włosko-amerykańskim wychowaniem, gdzie „jedzenie było kolejnym językiem dla mojej rodziny”. Ten osobisty związek jest ważnym źródłem powagi filmu. Wizualnie „Babcie” korzystają z pracy operatora Floriana Ballhausa, który wcześniej współpracował z Chboskym przy „Charliem”. Ballhaus jest chwalony za uchwycenie robotniczego Staten Island z pięknem i autentycznością, unikając sztuczek, oraz za sprawienie, że kulinarne kreacje wyglądają „apetycznie” i niemal „święcie”.
Potrawy na ekranie ożyły dzięki styliście jedzenia Jasonowi Forelli, absolwentowi Institute of Culinary Education. Forella skrupulatnie zaplanował menu i blisko współpracował z obsadą, co zaowocowało uroczymi anegdotami z planu: intensywną koncentracją Vince’a Vaughna podczas sceny robienia makaronu, Talią Shire dzielącą się techniką swojej matki polegającą na używaniu butelki wina jako wałka do ciasta (detal włączony do filmu), Susan Sarandon podkradającą bitą śmietanę oraz Joe Manganiello i Drea De Matteo pochłaniający ogromne ilości tiramisu do jednej ze scen. Forella opisał atmosferę na planie jako podobną do ożywionego spotkania świątecznego, pełnego gotowania, jedzenia i śmiechu.
Producentka Gigi Pritzker opowiadała o znacznych przeszkodach, w tym strajkach w branży i pożarach lasów, które spowodowały niezdrową jakość powietrza, a wszystko to w napiętym harmonogramie zdjęciowym z niewielkim marginesem błędu. Zapewnienie wsparcia dla niezależnego, niegatunkowego filmu familijnego poprawiającego nastrój również okazało się początkową przeszkodą.
Danie Główne: Tematy na Stole – Odkrywanie Emocjonalnego Rdzenia „Babć”
„Babcie” serwują hojnie kilka rezonujących tematów, skupiając się głównie na ludzkim doświadczeniu straty, więzi i trwałej sile tradycji. W swej istocie film jest wzruszającym studium żałoby i aktu honorowania pamięci. Decyzja Joego Scaravelli o otwarciu Enoteca Maria jest bezpośrednią odpowiedzią na śmierć matki i babci, hołdem dla ich miłości i dziedzictwa kulinarnego, które mu przekazały. Film wspaniale ilustruje, jak jedzenie może służyć jako namacalna więź z tymi, których straciliśmy, utrzymując ich ducha przy życiu poprzez cenne przepisy i wspólne posiłki. Ta reprezentacja oferuje aktywny model żałoby, w którym tworzenie i wspólnota stają się potężnymi antidotami na stratę, kontrastując z bardziej pasywnymi przedstawieniami smutku.
Temat rodziny – zarówno biologicznej, jak i wybranej – jest nadrzędny. Narracja czci rodzinne przepisy i tradycje przekazywane z pokolenia na pokolenie. Co ważniejsze, celebruje tworzenie nowej, wybranej rodziny między Joem a „babciami”, podkreślając, że więzi rodzinne mogą być kute poza więzami krwi. Celebrując tradycję, film subtelnie bada również jej ewolucję, szczególnie gdy kobiety odnajdują nowe role i sprawczość poza konwencjonalną sferą domową, sugerując, jak tradycje mogą dostosowywać się w nowych kontekstach społecznych.
Tradycja i dziedzictwo kulturowe, w szczególności kultura włosko-amerykańska, są żywo przedstawione poprzez przepisy, język i dynamikę rodzinną. Jeśli film rzeczywiście dotyka aspektu „Babć z Całego Świata” prawdziwej Enoteca Maria, delikatnie podkreśla również, jak jedzenie może przekraczać bariery kulturowe, sprzyjając zrozumieniu i więzi.
„Babcie” to także opowieść o drugich szansach i odnowionym celu. Joe, dryfujący po stracie i uwięziony w pracy bez przyszłości, odnajduje nowy kierunek w życiu. Podobnie „babcie” – często wdowy, emerytki lub osoby czujące się odłączone – odkrywają świeżą witalność, wspólnotę i poczucie przynależności w kuchni restauracji.
U podstaw wszystkich tych tematów leży moc jedzenia do łączenia i leczenia. Jedzenie jest przedstawiane jako „język miłości”, środek komunikacji, który przekracza słowa. Akt gotowania i dzielenia się posiłkami staje się kanałem budowania więzi, wyrażania uczuć i niwelowania różnic, ostatecznie karmiąc nie tylko ciało, ale także ducha.
Czy „Babcie” to Gwiazdka Michelin czy Kulinarna Porażka?
„Babcie” ostatecznie serwują filmowe danie znajome, pocieszające i niezaprzecjalnie szczere. Jego mocne strony tkwią w autentycznym cieple, które emanuje, zbiorowym uroku doświadczonej obsady, odświeżająco zniuansowanej kreacji Vince’a Vaughna i z miłością przedstawionej włoskiej kuchni, która praktycznie unosi się z ekranu. Z powodzeniem realizuje swoją ambicję bycia „kinowym comfort food”.
Jednak film nie jest pozbawiony kulinarnych niedoskonałości. Jego poleganie na przewidywalnej formule narracyjnej, sporadyczne użycie wyświechtanych klisz i, co najważniejsze, potencjalne niedopracowanie indywidualnych historii kobiet, powstrzymują go przed osiągnięciem prawdziwej gastronomicznej wielkości. Chociaż podróż Joego Scaravelli stanowi ramę, wielu widzów może odejść z pragnieniem bardziej konkretnej próbki życia i dziedzictwa fascynujących kobiet, które, według wszelkich oznak, są specjalnym składnikiem.
Film prawdopodobnie znajdzie przychylną publiczność wśród osób poszukujących podnoszącego na duchu i emocjonalnie bezpośredniego filmu, szczególnie widzów ceniących historie skupione na rodzinie, jedzeniu i kulturze włosko-amerykańskiej. W ostatecznej ocenie „Babcie” to film, który zna swoją publiczność i w dużej mierze spełnia obietnicę ciepła i komfortu. Chociaż może nie oferuje przełomowej innowacji kulinarnej czy narracyjnej, jego główne składniki – serce, solidne aktorstwo oraz uniwersalny język jedzenia i rodziny – tworzą przyjemne, choć nieco przewidywalne doświadczenie. Wspomniana przez krytyków koda z prawdziwego życia może zaoferować widzom mile widziany wgląd w bogatszą i bardziej zróżnicowaną rzeczywistość Enoteca Maria.
Rzeczywiście, najtrwalszy wpływ filmu może polegać mniej na jego własnych artystycznych zasługach, a bardziej na jego roli w popularyzacji inspirującej, prawdziwej historii Joego Scaravelli i jego wyjątkowej restauracji, potencjalnie budząc ciekawość i uznanie dla prawdziwej Enoteca Maria i jej nieustannego celebrowania globalnych babć oraz miłości gotowanej w każdym daniu.
Gdzie obejrzeć „Babcie”
